IV Pielgrzymka Jana Pawła II do Polski
„Czcij ojca i matkę” — powiada czwarte przykazanie Boże. Ale żeby dzieci mogły czcić swoich rodziców, muszą być uważane i przyjmowane jako dar Boga. Tak, każde dziecko jest darem Boga. Dar to trudny niekiedy do przyjęcia, ale zawsze dar bezcenny.
TRZEBA NAJPIERW ZMIENIĆ STOSUNEK DO DZIECKA POCZĘTEGO. Nawet jeśli pojawiło się ono nieoczekiwanie — mówi się tak: „nieoczekiwanie” — nigdy nie jest intruzem ani agresorem. Jest ludzką osobą, zatem ma prawo do tego, aby rodzice nie skąpili mu daru z samych siebie, choćby wymagało to od nich szczególnego poświęcenia.
Świat zmieniłby się w koszmar, gdyby małżonkowie znajdujący się w trudnościach materialnych widzieli w swoim poczętym dziecku tylko ciężar i zagrożenie dla swojej stabilizacji; gdyby z kolei małżonkowie dobrze sytuowani widzieli w dziecku niepotrzebny a kosztowny dodatek życiowy. Znaczyłoby to bowiem, że miłość już się nie liczy w ludzkim życiu.
Znaczyłoby to, że zupełnie zapomniana została wielka godność człowieka, jego prawdziwe powołanie i jego ostateczne przeznaczenie.
Podstawą prawdziwej miłości do dziecka jest autentyczna miłość między małżonkami, zaś podstawą miłości zarówno małżeńskiej, jak rodzicielskiej jest oparcie w Bogu, właśnie to Boże ojcostwo.
Kiedy małżonkowie starają się o to, ażeby samych siebie składać sobie wzajemnie w darze, kształtują w sobie w ten sposób prawidłowe postawy rodzicielskie. Przecież w wychowaniu dziecka chodzi nie tylko o to, żeby się dla niego poświęcać. CHODZI O TO, ŻEBY SIĘ POŚWIĘCIĆ W SPOSÓB MĄDRY — tak, aby wychować je do prawdziwej miłości. Do prawdziwej miłości wychowuje się także wymagając, ale tylko miłując można wymagać. Można wymagać, wymagając od siebie. Dlatego też ze względu na dobro przyszłego pokolenia WAŻNE JEST, ABY MAŁŻONKOWIE UTRWALALI, USZLACHETNIALI I POGŁĘBIALI SWOJĄ WZAJEMNĄ MIŁOŚĆ. Wtedy również ich dzieci będą w stanie założyć kiedyś prawdziwie chrześcijańskie rodziny i będą umiały kochać swoich rodziców.
Ta moja pielgrzymka do Ojczyzny — czwarta z kolei — idzie po śladach Dekalogu. I oto rozważanie Bożych słów, stanowiących nienaruszalny ład ludzkiej moralności, prowadzi nas na każdym etapie do głębszego zrozumienia tajemnicy Jezusa Chrystusa — czyli istotnej rzeczywistości chrześcijaństwa, naszej wiary i życia z wiary, czyli naszej moralności. Chciałbym tu zapytać tych wszystkich, którzy za tę moralność małżeńską, rodzinną mają odpowiedzialność, tych wszystkich: czy wolno lekkomyślnie narażać polskie rodziny na dalsze zniszczenie?
NIE MOŻNA TUTAJ MÓWIĆ O WOLNOŚCI CZŁOWIEKA, bo to jest wolność, która zniewala. Tak, TRZEBA WYCHOWANIA DO WOLNOŚCI, TRZEBA DOJRZAŁEJ WOLNOŚCI. Tylko na takiej może się opierać społeczeństwo, naród, wszystkie dziedziny jego życia, ale nie można stwarzać fikcji wolności, która rzekomo człowieka wyzwala, a właściwie go zniewala i znieprawia. Z tego trzeba zrobić RACHUNEK SUMIENIA U PROGU III RZECZYPOSPOLITEJ!
„Oto matka moja i moi bracia”.
Może dlatego mówię tak, jak mówię, ponieważ to jest moja matka, ta ziemia! To jest moja matka, ta Ojczyzna! To są moi bracia i siostry! I ZROZUMCIE, WY WSZYSCY, KTÓRZY LEKKOMYŚLNIE PODCHODZICIE DO TYCH SPRAW, ZROZUMCIE, ŻE TE SPRAWY NIE MOGĄ MNIE NIE OBCHODZIĆ, NIE MOGĄ MNIE NIE BOLEĆ! Was też powinny boleć! Łatwo jest zniszczyć, trudniej odbudować. Zbyt długo niszczono! TRZEBA INTENSYWNIE ODBUDOWYWAĆ! NIE MOŻNA DALEJ LEKKOMYŚLNIE NISZCZYĆ!
( Kielce 3 czerwca 1991 r. Homilia w czasie Mszy św.)
Ta moja pielgrzymka do Ojczyzny — czwarta z kolei — idzie po śladach Dekalogu. I oto rozważanie Bożych słów, stanowiących nienaruszalny ład ludzkiej moralności, prowadzi nas na każdym etapie do głębszego zrozumienia tajemnicy Jezusa Chrystusa — czyli istotnej rzeczywistości chrześcijaństwa, naszej wiary i życia z wiary, czyli naszej moralności. Chciałbym tu zapytać tych wszystkich, którzy za tę moralność małżeńską, rodzinną mają odpowiedzialność, tych wszystkich: czy wolno lekkomyślnie narażać polskie rodziny na dalsze zniszczenie?
NIE MOŻNA TUTAJ MÓWIĆ O WOLNOŚCI CZŁOWIEKA, bo to jest wolność, która zniewala. Tak, TRZEBA WYCHOWANIA DO WOLNOŚCI, TRZEBA DOJRZAŁEJ WOLNOŚCI. Tylko na takiej może się opierać społeczeństwo, naród, wszystkie dziedziny jego życia, ale nie można stwarzać fikcji wolności, która rzekomo człowieka wyzwala, a właściwie go zniewala i znieprawia. Z tego trzeba zrobić RACHUNEK SUMIENIA U PROGU III RZECZYPOSPOLITEJ!
„Oto matka moja i moi bracia”.
Może dlatego mówię tak, jak mówię, ponieważ to jest moja matka, ta ziemia! To jest moja matka, ta Ojczyzna! To są moi bracia i siostry! I ZROZUMCIE, WY WSZYSCY, KTÓRZY LEKKOMYŚLNIE PODCHODZICIE DO TYCH SPRAW, ZROZUMCIE, ŻE TE SPRAWY NIE MOGĄ MNIE NIE OBCHODZIĆ, NIE MOGĄ MNIE NIE BOLEĆ! Was też powinny boleć! Łatwo jest zniszczyć, trudniej odbudować. Zbyt długo niszczono! TRZEBA INTENSYWNIE ODBUDOWYWAĆ! NIE MOŻNA DALEJ LEKKOMYŚLNIE NISZCZYĆ!
( Kielce 3 czerwca 1991 r. Homilia w czasie Mszy św.)
Oprac. K.Rozenbeiger
Teksty przemówień i homilii Jana Pawła II wygłoszonych w trakcie pielgrzymek do ojczyzny – 1979 – 1999.
WSZYSTKIE PRZEMÓWIENIA JANA PAWŁA II WYGŁOSZONE PODCZAS PIELGRZYMEK DO POLSKI